Er Was Eens…
Hallo beste lezers. ik zal me kort even voorstellen. Mijn naam is Dirk Arras en ik werd geboren op 8 februari 1961. Ik liep school in Lint. Mijn kleutertijd bracht ik door in de Meisjesschool (nu Mater Christi). Mijn moeder was in die school kleuterjuf. Vervolgens ging ik naar de Jongensschool (nu GBS Lint), waar mijn vader les gaf in het derde leerjaar. Een tijdje later besloot ik ook om leraar te worden.

Anderlecht en Co
“Een gezonde geest in een gezond lichaam”. Ik vind het belangrijk om regelmatig aan sport te doen! Daarom besloot ik meer dan twintig jaar geleden om “scheids” te worden. Ik heb al vele kilometers afgelegd over de Vlaamse voetbalvelden. Scheidsrechteren is net hetzelfde dan lesgeven. Je probeert alles in goede banen te leiden en af en toe een gele kaart geven… maar niet te veel hoor! Ja… en ik ben ook een grote supporter van RSCA. De sfeer in Anderlecht is geweldig. Verder ga ik regelmatig naar 1ste klassevoetbal en ik kijk vooral naar de “scheids”! Ik ben ook een grote fan van S.K. Lierse. vanaf de kleuterschool tot heden, moedig ik de Pallieters aan.

Favoriete Muziekjes
Ik heb een brede muzikale smaak, als het maar niet te glad of commercieel is: van Pukkelpop via Rock Werchter tot het Klara Festival. Mijn favoriete radiostations zijn Radio 1, Studio Brussel en Klara. De meeste concertjes woon ik bij in de Ancienne Belgique of Botanique, allebei in Brussel. Ziehier een aantal van mijn favoriete muziekmakers: Lou Reed, The Kooks, Toots Thielemans, Arcade Fire, Calexico, Gotan Project, Spinvis, Patti Smith, Antony & The Johnsons, Rufus Wainwright en Perfume Genius en ja ook “La Esterella”! Ik kan ook uit de bol gaan bij de drum and bass van Netsky, de jongeman Boris Daenen uit Edegem, die de hele wereld rondtrekt met zijn fantastische sound. Mijn favoriete festivals zijn nog steeds Pukkelpop en Jazz Middelheim. In maart 2013 maakte ik in de Brusselse Rotonde van de Botanique kennis met de nieuwe Bob Dylan, namelijk de jonge singer-song-writer Jake Bugg. Enkel gewapend met zijn gitaar wist de Brit de aanwezigen te bekoren met zijn prima rockmuziek. Tijdens mijn zomervakantie 2015 in het Turkse Cesme hoorde ik op de veerboot tijdens een eilandentrip een liedje dat maar door mijn hoofd bleef spoken. Het werd mijn zomerhit van 2015: “Tencere Kapak” van Kenen Dogulu. Pluk de dag en wees gelukkig! Check maar eens op “youtube”. Ik ben ook een grote fan van de Ketnet serie “Like Me”. (2019-2020).
Mooie Vlaamse songs worden vanonder het stof gehaald. Een heerlijke brok nostalgie.
Op het einde van 2019 heb ik ook genoten van de Franse deuntjes van ZAZ. Haar songs zijn een streling voor het oor.

Film en Architectuur
Na “muziek” zijn film en architectuur twee van mij grote liefdes. Ik kan uren rondwandelen in een stad en genieten van de vele gebouwen. De combinatie van film en architectuur vind ik in de ultieme film uit 1926 van Frits Lang, namelijk Metropolis: een fantastische lovestory in een bedwelmende architectuur. Wat de hedendaagse filmmakers betreft, geniet ik van de realistische films van de Waalse gebroeders Dardenne en de Spaanse kitsch-films van Pedro Almodovar. Ook de Aziatische film is niet te versmaden. Mijn favoriete regisseur is de Turk Nuri Bilge Ceylan. Zijn film “Once up on a time in Anatolya” won in 2011 “Le Grand Prix de Jury” in Cannes. 180 minuten lang volg je een mysterieuze wagen in de prachtige Anatolische landschappen. Er zit weinig verhaal in maar je moet vooral je ogen de kost geven. En ja, nog even dit…kom in de cinema niet met een emmer “popcorn” naast mij zitten of ander vreselijk spul. Ik wil ten volle kunnen genieten van de film en niet van de kauwende geluiden. Je bent gewaarschuwd.
Graag nog even een filmtip indien je in 2015 nog niet in de bioscoop bent geraakt. Moet je zeker eens de DVD bekijken van de film “Boyhood”. Het leven zoals het is….van een opgroeiende tiener. Een aanrader!!!!!!!!! In 2019 genoot ik van de prachtige Franse animatiefilm “J’ ai perdu mon corps”. Een film voor groot en klein. Jérémy Clapin heeft met J’ai perdu mon corps een pakkende animatiefilm gemaakt die het genre uit zijn veel te krappe niche tilt.
Het coming-of-ageverhaal van een hand die op zoek gaat naar zijn lichaam is alles behalve huiveringwekkend, maar zit vol poëtische metaforen over het leven.

Ik wil de wereld zien.
“Ik wil zo graag de wereld zien”, zong Johan Verminnen. Wel.., ik kan genieten van een stevige fietstocht langs Nete, Rupel, Dijle en Schelde. Maar ook fietsen in steden vind ik enorm leuk.: van Brussel via Berlijn tot in Kopenhagen. Vooral die twee laatste steden hebben fantastische fietspaden. Ik let vooral op de architectuur tijdens het fietsen. Mijn favoriete vakantieplek is Zuidoost Azië: het koloniale Indochine wat nu Vietnam, Laos en Cambodja omvat en verder daar in de regio Thailand en Indonesië. Uit de koloniale periode tref je daar in de regio prachtige oude gebouwen aan. De tempels van Angkor Wat in Cambodja zijn terecht een wereldwonder. En wat me vooral ontroert is de “Asian Smile”. De meeste mensen zijn daar niet zo kapitaalkrachtig maar hebben een gouden hart. En mijn hart heb ik verloren in Turkije, mijn tweede vaderland. Gastvrijheid, gemoedelijkheid, een rijk historisch verleden… je vindt het er allemaal. Cok güzel (= heel mooi). In de metropool Istanbul of in Antalya zoek ik me nog wel een stulpje.
Tijdens de zomer van 2015 reisde ik in het oude Mesopotamië tussen Tigris en Eufraat in het zuidoosten van Turkije nabij de Syrische grens. Een prachtige streek met een rijke cultuur en nauwelijks toeristen. Op de heilige berg “Nemrut” waken nog steeds kolossale beelden over onze beschaving, die af en toe dreigt te ontsporen, waarvan de vele Syrische vluchtelingenkampen een bewijs waren, tijdens mijn tour doorheen de vruchtbare sikkel, een ooit zo welvarende streek in het verleden. In 2019 reisde ik door Iran, een land met een vriendelijke bevolking en rijke cultuur. De Iraniërs snakken naar meer vrijheid en openheid. Wat hebben wij het hier goed in ons Belgenlandje.

A la Proxima, tot een volgende keer.